Одев и застанав.
Се свртев и видов.
Го видов моето минато.
Не, не го видов минатото
туку една јасна слика
на ужаси, болка и среќа.
Ги затворив очите и
погледнав напред во
мојата иднина.
Не, не погледнав во иднината
туку во замаглен прозорец
со уште повеќе солзи и мачења.
И стојам, незнаејќи каде,а
не смеам да застанам.
Колку повеќе чекам
времето се побрзо лета.
Повторно ја погледнувам
сликата на минатото
и дури сега забележувам
дека низ неа ѕиркаат зраци
и знам
тоа е моето одамна поминато детство
кое не се враќа веќе.
Се вртам,
го гледам и прозорецот на иднината
и од таму допира зрак,
зрак кој е тешко да се забележи.
И се уште не знам каде да тргнам,
а времето тече.
Дали да се вратам назад
и да живеам со она што било
или да продолжам напред и
да преживеам се што следува?
А други патишта нема,
од страна само високи ѕидови
и зачекорувам, морам.
Времето ме турка, не може да ме чека.
Зачекорувам напред
за да го освојам оној мал зрак светлина
борејќи се храбро заедно со спомените
во моето срце,
спомените од детството
и сето она што следуваше по него.

Patīk 5