ნიკო და ლიზიკო სახლის უკან, კაკალქვეშ ისხდნენ, წენგოიან1 კაკალს ამტვრევდნენ და გემრიელად შეექცეოდნენ.
უბეები რომ დაიცარიელეს, ნიკომ ქვები მოაგროვა და კაკალს დაუშინა, ლიზიკო კი ასაკრეფად გაიქცა.
_ ვაიმე, დედა! _ უცებ ლიზიკომ თვალზე ხელი იტაცა.
_ ქვა ხომ არ მოგხვდა? _ შეშფოთდა ნიკო.
_ კაკალი დამეცა...
_ სუ, ნუ ტირი, მოგირჩება, _ მიეფერა ნიკო.
დედამ ლიზიკო ექიმთან წაიყვანა. უკან სლუკუნით მისდევდა ნიკო. ექიმმა გოგონა დააიმედა, საშიში არაფერია, თვალი მალე მოგირჩებაო.
საღამოს და-ძმა ტახტზე ისევ ერთად თამაშობდა.
_ ლიზიკო! შენ რომ თვალი გაგფუჭებოდა, ჩემსას გაჩუქებდი, _ უთხრა თანაგრძნობით ნიკომ.
_ ეგ რამ გაფიქრებინა? როგორ გაგიმეტებდი? აბა, დამაკვირდი: მე თაფლისფერი თვალები მაქვს, შენ კი _ ცისფერი! _ მიეალერსა ლიზიკო.
_ მე მაინც გაჩუქებდი... _ წაილუღლუღა ნიკომ.
Ei ole kommentteja vielä.
Jätä kommenttisi, aloita keskustelu!