რაც უფრო უახლოვდები რაღაც ძალიან მთავარ სათქმელს, მით უფრო დამაყრუებელი ხდება ყველა ამბის ერთდროული ახმაურება, მით უფრო ლამინირებული ხდება ყველა სათქმელი სიტყვა და მით უფრო უაზროვდება ყველა ქმედება შენი მარადიული მარტოობის ამ ხმაგაუმტარ კარცერში..
და ბოლოს ხვდები, რომ მხოლოდ და მხოლოდ დუმილია ამ ყველაფრის ერთადერთი და ზუსტი აღმწერელი..
სად დაიკარგე ? 🙂 რატომ აღარ შემოდიხარ 😶