* * *
დრო იყო და ბილიკ - ბილიკ დავფრინავდით,
და ფეხს ფრთხილად გვიკოცნიდა კამელია,
მერე წახველ, ძლიერ, ძლიერ დაგვიანდი,
და მეც თმაში ალაგ ვერცხლი გამერია.
მხოლოდ ერთმა იცი, არ ვარ შორეული,
მხოლოდ ერთი მიხვდები და გამამართლებ,
რად ვწითლდები, როცა ოდნავ მორეული
ეს ჭაღარა მაგ გიშრის თმას გაანათებს.
ზიმზიმებენ ღამისფერი შენი თმები,
ჩემი თმა კი უკვე გიშერს აღარ ისხამს,
და მრცხვენია, და მრცხვენია, გეფიცები,
ცალკე შენი, ცალკე ჩემი ჭაღარისა...
ჭირხლია თუ თმას გაევლო თეთრი ბრწკალი,
და ფიფქადა არ გადნება არასოდეს,
მომისწარი, მომისწარი, მომისწარი,
სანამ სულმთლად დამათოვდეს!
მხოლოდ ერთმა იცი, არ ვარ შორეული,
მომისწარი, მომისწარი, მომისწარი,
სანამ სულმთლად დამათოვდეს!
მომისწარი, მომისწარი, მომისწარი,
სანამ სულმთლად დამათოვდეს!
ჭაღარისა...