სოფელში უმეთესწილად მეგრულ ენაზე საუბრობენ. რამდენადაც ჩვენთვის ცნობილია, ქართველური ენების ჯგუფში შედის: ქართული, სვანური და მეგრული ენები. ენა იყოფა დიალექთებად. მეგრულ ენაში განასხვავებენ სენაკურ და სამურზაყანო – წალენჯიხურ დიალექთებს. სწორი კი w
ალენჯიხურია..

მაშინ, როდესაც საქართველოში ცარიზმი ფეხს იდგამდა, მეფის რუსეთის იმპერიალისთური პოლითიკის ერთგული მოხელეები გამოდიოდნენ წინადადებით, რომ სამეგრელოს სკოლებში ქართულის ნაცვლად სწავლება მეგრულად შემოეღოთ, რომელმაც ოფიციალური სახე შემდგომში მიიღო.

“1885 წელს გამოიცა ბრძანება სამეგრელოს სკოლებში ქართული ენების აკრძალვის შესახებ. ამიერიდან აქ რუსული ენის სწავლება მეგრული ენის საშუალებით უნდა წარმართულიყო. მეგრული ენისათვის რუსულ ენაზე დაყრდნობილი ანბანი იქმნებოდა. ამის ავთორად აშორდია გვევლინება. დაიწყეს საღმრთო წიგნების თარგმნა მეგრულ ენაზე” ( საქართველოს ისთორიის ნარკვევები V თ. ). შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ამ პერიოდში ითარგმნა მეგრულად შოთა რუსთაველის უკვდავი პოემა “ვეფხისთყაოსანი” – “ყილოშთყებამი”

ზემოხსენებული ანბანის გავრცელების არეალი ძალიან მოკლე აღმოჩნდა, რაც განპირობებული იყო მრავალი ფაქთორით. მათ შორის უმნიშვნელოვანესია ის ფაქთორი, რომ მეგრული ენის დამწერლობის გავრცელება ფართო მასებში გამოიწვევდა ახალი სახელმწიფოს წარმოშობას ისედაც პათარა სახელმწიფოში.

ლესიჭინეში, ისევე როგორც სამეგრელოს თითქმის ყველა რაიონში, აქცენთი კეთდება რბილ “ლ”-ზე. გვაქვს აგრეთვე ასო “ყ”-ს შესათყვისი ,, “

მაგალითად: ყური - უჯი, სახლი - უდე.