Ishin dy vëllezër të cilët jetonin afër njëri-tjetrit. Në 40 vitet e fundit, kjo kishte qenë zënka e parë e tyre. Në 40 vite ata kishin qenë njëri afër tjetrit, edhe duke u ndihmuar ndërmjet vete.

Megjithatë, në një moment, edhe kësaj gjëje i kishte ardhur “fundi”. Gjithçka kishte filluar nga një mosmarrëveshje e cila kishte çuar deri tek një grindje e madhe, me fjalë të rënda – ku si pasojë edhe nuk kishin folur ndërmjet vete, për një kohë të gjatë.

Një mëngjes, dikush kishte trokitur në derën e vëllait të madh. Ai e kishte hapur derën dhe kishte parë një burrë me mjete zdrukthëtarie.

“Kërkoj punë. Ndoshta në fermën tuaj mund të bëjë ndonjë punë të nevojshme për ju”, kishte pyetur burri në fjalë.

“Po”, ia kthen vëllai i madh. “E di se çfarë mund të bësh për mua. A po e sheh atë shtëpinë në anën tjetër të lumit? Atje jeton fqinji im, në të vërtetë vëllai im. Kemi pasur një livadh këtu dhe ai, prej lumit deri këtu e ka hapur një kanal dhe këtu është bërë si përrua. Unë dua t’ia kthej po në të njëjtën mënyrë – madje më keq. Dua të më bëni një mur dy metra të lartë në mënyrë që mos ta shohë as atë e as shtëpinë e tij”.

“E kam të qartë”, ia kishte kthyer marangozi.

Vëllai i vjetër kishte shkuar në qytet, duke i lënë marangozit të gjitha që i nevojiteshin.

Dhe kur ishte kthyer vëllai i madh, marangozi kishte përfunduar punën, me të cilën ai kishte mbetur i habitur.

Marangozi kishte ndërtuar një urë e cila lidhte dy brigjet e përroit.

Dhe, duke menduar se këtë gjë e kishte bërë vëllai i tij, vëllai i vogël ishte afruar tek ura dhe i kishte thënë: “Je njeri shumë i mirë pasi ke bërë këtë urë, me gjithë fjalët e rënda që t’i kam thënë”. Dhe kështu ata kishin vazhduar gjithmonë e më shumë duke afruar përsëri.

Dhe për t’i vënë kapakun gjithë kësaj pune, marangozi, ndonëse i ishte bërë ofertë për të qëndruar për të punuar tek vëllezërit, ai nuk kishte pranuar.

“Kam për të bërë edhe shumë ura të tjera”, kishte thënë ai.

Patīk 6