Çox acınacaqlı vəziyyətdi. Sözlərlə izah edilməsi çətin bir vəziyyət. Aylardır ağlayıb göz yaşı tökdüyün, üsyan etdiyin sevgidən günün birində soyuduğunun fərqinə varırsan. Artıq onun sənə aid olmaması gerçəyi səni üzmür, öyrəşdiyindən mi yoxsa daha sevmədiyindən mi? Bilmirsən. Saatlarla düşünüb göz yaşı tökdüyün varlığı sənlə olmayan insana, artıq ağlaya bilmirsən. Göz yaşın bitdiyindən mi yoxsa artıq sevmədiyindən mi? Bilmirsən. Cavabını bilmədiyin bu sual əslində sənə vaxtikən aldığın yaralardan da böyük əzab verir. Artıq o yaralar o qədər doğma gəlir ki sənə, getdikcə sağalmasının fərqinə varmaq bir başqa incidir içini. Artıq içində ölmək üzrə olan ümidlərin fəryadlarını duymağa başlayırsan. Qarşılığı olmayan bir sevginin bir gün bitəcəyi reallığını qəbul etmək istəmirsən. “razıyam ömrümün sonuna kimi qoy çəkim bu zilləti amma bitməsin bu içimdəki lənətə gəlmiş sevgi” deyirsən. Ən acınacaqlısı isə bilirsən nədi dost, “Bütün yaşadığım onca zülm, axıtdığım göz yaşı, tükətdiyim zaman buna görə idi mi?” sualı, bıcaq kimi dirənər xirtdəyinə, kəsər nəfəsini. Bilmirəm başa sala bildim ya yox.

Patīk 25