Сакав вечерва да ти пишувам песна
Само една од оние што трае вечно,
Како го писмо, не можам да дишам,
И умот ми го истури од ваша бесконечност.

Стиховите да ми плаче некаде во прав
Додека мислата на барате трепет прстите,
За kolko немате тивкиот,
Во секој жив нешто, во моите очи.

Сакав само да го предаде те сакам,
Да многу време во близина на стапка,
Знам дека беспомошни изгуби сè што повторно,
Тонам подлабоко во својата длабочина.

Ако сакав дека бебето ти напишам песна
Сега како сон да си игра со твојот ум,
Како што ако писмото не можеше да дише,
А истури мојот ум, веќе не постојат.

Кога ќе се соочат со утринското сонце помилување
А големите очи која сонувате ден подароци,
И додека птицата песна, далечината се слуша,
Не барајте од нив, каде што сум, јас сум на вашата дланка.

Patīk 8