Секаде околу мене луѓе и жени
по зидот сенки приближени
пружаат раце, идат кај мене
во луд ритам занесени
а јас, како на пуст остров.

Ми нудат пијалок и цигари
малце им фали да полетаат
али, мене желбите телото ми го кршат
ма каде си ти во све ова
а јас, како на пуст остров.

Нее монотонија што ноќва ме убива
што срцево ми го крши на ситни делчиња
тоа е меланхолија, не е монотонија
болест која ги пробива сите мој блокади.

Музиката свири, све се руши
хаос во главава, хаос во душава
и повторно све ме влече кај тебе
а ти си играш, а зошто и не би ?
а јас, како на пуст остров...!

Patīk 1