[usernames]'s blogs
παρμένο απο athens.indymedia
Σχεδόν ταυτόχρονα με τις εξαγγελίες του υπουργείου παιδείας για αλλαγές σε Λύκεια και στα Πανεπιστήμια, ξεκίνησαν και οι αγώνες των μαθητών με καταλήψεις σχολείων. Μπροστά στην απόλυτη διάλυση του δημόσιου σχολείου οι μαθητές και οι μαθήτριες απαιτούν τα πολύ απλά και βασικά που λείπουν από το σχολείο τους όπως βιβλία,
καθηγητές, να μην καταργηθεί η ενισχυτική διδασκαλία, να σταματήσει η
παραπαιδεία των φροντιστηρίων, να μην πληρώνουν οι ίδιοι το πετρέλαιο
θέρμανσης και φυσικά να σταματήσουν οι ποινικές διώξεις ενάντια σε μαθήτριες και μαθητές που συμμετείχαν ή συμμετέχουν και σήμερα στις καταλήψεις.
Κι όλα αυτά, αφού με την…
Άραγε πόσοι από τους πολιτικούς μας έχουν έστω και κάποια από τα "ελάχιστα" κριτήρια για να κυβερνήσουν αυτόν το τόπο?
Αγαπητοί αναγνώστες. Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Αν σας άρεσε το παρακάτω κείμενο, προσθέστε το και στα δικά σας Blogs, στείλτε και σε φίλους σας με e-mail. Τυπώστε το και αφήστε το στα έδρανα σε κάποια σχολή. Ίσως έτσι κάποτε φτάσει και στα χέρια αυτών που πρέπει. Να θυμάστε πάντα: τα ΜΜΕ και το Ίντερνετ,σχεδιάστηκαν όχι για να τρομοκρατούν τον πολίτη, αλλά για να του δίνουν την δυνατότητα να εκφράζεται και να ενημερώνεται ελεύθερα. Σας ζητώ λοιπόν να μην το παρατήσετε αυτό το κειμενάκι. Μην το αφήσετε να περάσει στην αφάνεια της διαδικτυακής σφαίρας. Διαδώστε το. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και είμαι ανοικτός στα σχόλια σας, όποια κι αν είναι αυτά. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλους.
Ένα κείμενο, χίλιες εικόνες, καμμιά απάντηση. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που έγινε... Σιωπή. Για μια και μοναδική φορά, το Ιστολόγιο του Moebius φιλοξενεί τα λόγια κάποιου άλλου, χωρίς να τα αλλάξει στο ελάχιστο. Λόγια που γράφτηκαν πάνω από 20 χρόνια πριν κι όμως ηχούν τόσο γνώριμα...
Παντού παρών εκείνος ο αέρας της συνωμοσίας, που γεννιέται μεταξύ εκείνων
που είναι στο πόδι από την αυγή. Ένας αέρας σχεδόν ανωτερότητας που
απορρέει από την κοινή τους εμπειρία, να έχουν δει να εξαφανίζεται σιγά
σιγά η νύχτα και να γλυκοχαράζει ο ήλιος...
Ανκόνα, η πόλη με τα
δυο πρόσωπα και με τα χιλιάδες βλέμματα. Ανκόνα η μυστηριακή, η γνώριμη
και η παράνομη. Μια πόλη φωτισμένη και όμως τόσο σκοτεινή κατά βάθος...
Ξεκίνησα
ένα μικρό οδοιπορικό χτες το βράδυ (δεν με έπιανε ύπνος) κατά τις 23.00
και το ξημέρωμα με βρήκε να καπνίζω μόνος στην είσοδο του λιμανιού, με
τα πόδια βουτηγμένα…
Αυτοί είναι τελικά οι άνθρωποι που σιχαινόμαστε?
Kai mias ki exoume ksefugei teleiws me ta ekklhsiastika, parte ki auto kai gelaste ligaki (h' mhpws kalutera klapste?)
Σήμερα βαριόμουν να γράψω ολόκληρο άρθρo, και γι΄αυτό σας παραθέτω ένα ανεκδοτάκι που βρήκα στο νετ και με έκανε να γελάσω πολύ. Έτσι, για να σας φτιάξω λιγάκι και την διάθεση!