[usernames]'s blogs

უსიყვარულოდ არ არსებობს სამყარო დიდი,
ის ჩვენი მეგზურია ცხოვრების გიდი,
როცა ვერ ხედავ თუ როგორ მიდის,
მაშინ იძირება მდინარედ ხიდიც.

უსიყვარულოდ ვერ ვხედავთ ფერებს,
იგი მუნჯურად გამოსცემს ბგერებს,
როცა გავცდებით გადავალთ ხმელეთს,
მაშინ ემსგავსება ცხოვრებაც ბნელეთს.

უსიყვარულოდ ცად ვარსკვლავნი წყდებიან,
მხურვალე უდაბნოში კი ჭაობები ღვივიან,
როცა ბოროტებისთვის შორი გზიდან ვივლიან,
მაშინ ქრება სიცოცხლე რაც დღემდე გაგვივლია.

გადაიპენტა თეთრად ტკივილი,
სულში ნაცნობი ,ცივი ქარია...
არ მინდა ახლა ბედთან ჩივილი
უბრალოდ შენთან მინდა ძალიან...
აღმართ და აღმართ ასვლის სიმწარე
დაღმართმა ვეღარ გადაიავდრა...
მასთან შეხვედრა ალბათ ვიჩქარე
აი შენთან კი...დამაგვიანდა!
წლები მათოვს და ქრება ღიმილი,
უხეშად მაცლი ფერებს ყოველ დღე...
ჩალად არ გიღირს სხვისი ტკივილი
მიკვირს წლების წინ როგორ მოგენდე?
აათასფერდა თავში ფიქრები
ერთიდან იქცა ტკივილი ასად...
წლები გავა და მერე მიხვდები,
რომ არა ღირხარ შენ ცრემლის ფასად
გადაიპენტა თეთრად ტკივილი,
სულში ნაცნობი ,ცივი ქარია...
არ მინდა ახლა ბედთან ჩივილი
უბრალოდ შენთან მინდა ძალიან...

ლამაზი ბგერა, სიჩუმეს ახშობს..
ნაზ მელოდიად იღვრება ზეცა..
დღეს უსაშველოდ ბილიკებს ათოვს..
და ამას ყოველი ღიმილი ხედავს..

სუნთქვა კვლავ ერთვის სიმღერას ნაზად..
თეთრმა ფიფქებმა მოხატეს მიწა..
გულზე ტკივილი ამჩნევდა ხაზად..
რომ უიმედოდ..მარტოკა..იწვა...

სუნთქვას უხშირებს.. უფეთქავს გული..
მის გულში არის იმედი კვლავაც..
ეს ნაბიჯები ყოფილა რთული..
რომელსაც მხოლოდ სიცოცხლე ხატავს..

მის სულში ცოცხლობს მხოლოდ ის ერთი..
რომლისთვის მარად უფეთქდა გული..
რომელიც მისთვის იყო ვით ღმერთი
და მისთვის ეშმაკს მიჰყიდა სული..

უნდოდა გაეგო მისი სიტყვები..
რომ მოგონება ჩუმად ჰქონოდა..
და ეთქვა მისთვის „მე შენ მჭირდები“
ოღონდაც კიდევ გვერდით ჰყოლოდა..

იბრძოდა მისთვის, არ ნებდებოდა..
მისმა სურნელმა უნდა დაათროს..
გრძნობა კი მასში არ ნელდებოდა..
რომ სიყვარულმა კვლავაც გაათბოს..

სიცოცხლის ბოლო წუთებს ითვლიდა..
არ ეთმობოდა ზეცის მშვენება..
„მიდი..! მიყურე..! როგორ მივდივარ..!
ჩემი გული კი არ დაბერდება..!“

და ასე ჩუმად ფიქრებს მიენდო..
კვლავ აჰყოლოდა ლამაზ…

საკურთხეველთან მე დავიფიცე,
სიკვდილიც კი ვერ დაგვაშორებდა,
გამიღიმე და მივხვდი სიცოცხლე,
სიბერეს უფრო გვაახლოვებდა..


ძლერ მიყვარდი,ნორჩი ვარდივით,
თმაში ჭაღარა ნელ-ნელა გაჩნდა,
და როცა დადგა თბილი აპრილი,
შენ წახვედ,მე კი სიცივე დამრჩა...

აბა ვინ როგორ აცილებს 2010 წელს და როგორ ხვდება 2011 წელს