[usernames]'s blogs
ქალები ამ დროს სახლში არიან,
მიდის ბავშვობა...
საღებავები და ერთ დღეს ქარიანს
სხვენში აზიდა..
და მოლბერტს,
(როგორც თვითონ ამიხსნა)
მიდის ბავშვობა ...
და იყენებს ახლა საშრობად..
პირველად ცირკში დედამ მომიყვანა. სულ თოთო ვიყავი. თვალებზე თხელი აპკი მქონდა გადაკრული , (მას შემდეგ რამდენჯერ მიოცნებია რომ ისევ გადამკვროდა ის თანდაყოლილი ლიბრი მაგრამ ამაოდ) , სმენითაც თითქმის არ მესმოდა . არა , თითქმის კი არა საერთოდ არ მესმოდა. არ მახსოვს არაფერი. მხოლოდ მონაყოლით ვიცი , რომ ვიყავი პატარა და ულამაზო . თუმცა ჩემი მშობლები თავს იმით იიმეედებდნენ , რომ ან მალე მოვკვდებოდი ან სასწაული მოხდებოდა . სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ (ეგ იმათ ჰკითხეთ როცა თქვენც დაიხოცებით და საიქიოში ნახავთ ) მათ არ გაუმართლათ . შესაბამისად არც მოვკვდი და არც სასწაულის ძალით გავლამაზდი. სიმართლე გითხრათ მე სულაც არ მადარდებდა, რომ სადღაც…
мужчина ощущает мир вне самого себя, во вселенной,
а женщина носит вселенную внутри своего «я».
- Теперь, Диомидий, послушай, что скажу тебе я. Безумие - жечь все, что мы вынуждены покинуть, даже враг не смог бы разорить и уничтожить все так, как это делаем мы. У него нет силы выцедить из земли все, как мороз выцеживает из рыбы воду. Наоборот, чем больше мы оставим после себя, тем дольше враг задержится, разрушая, а значит, у нас будет больше надежды, что хоть что-то останется и от нас, и после нас. Поэтому не нужно поджогов и разрушений. Напротив, нужно строить, строить даже сейчас. Ведь все мы строители. Только для работы нам дан необыкновенный мрамор: часы, дни и годы;…
შორიდან ახლოს და პირიქით მივდივარ,
დაულაგებელი წესრიგი...
გიჟი ვარ!
ცრემლში ვხარხარებ და ღიმილში ვტირი,
აუხდენელი მიცინის... მტირის...
ღამის თენება დამჩვევდა,
ცხარე და ტკბილი,
ბნელი და ნათელი...
გამოუცნობი სევდა დამჩემდა;
გაშეშებული მივრბივარ, ვყვირივარ...
გადამავიწყდა საგნების გარჩევა,
უჭკვიანესი გადარეული...
უნორმალურესი არანორმალური,
აღელვებული სიმშვიდე...
გიჟი ვარ!
ტრაგედიას მივხარხარებ და
კომედიას ვტირივარ,
ნაბიჯი მიჭირს...
ვერსად ვერ მივდივარ;
ჩემი დროს მოსვლა მომინდა,
შეუხებელი შემეხო, მოვიდა...
... და მითხრა, მიყვირა:
წყალივით მწყურიხარ!
წყალივით მინდიხარ!..
დაულაგებელი წესრიგი...
გიჟი ვარ!
შორიდან ახლოს და პირიქით მივდივარ,
დაულაგებელი წესრიგი...
გიჟი ვარ!
ცრემლში ვხარხარებ და ღიმილში ვტირი,
აუხდენელი მიცინის... მტირის...
ღამის თენება დამჩვევდა,
ცხარე და ტკბილი,
ბნელი და ნათელი...
გამოუცნობი სევდა დამჩემდა;
გაშეშებული მივრბივარ, ვყვირივარ...
გადამავიწყდა საგნების გარჩევა,
უჭკვიანესი გადარეული...
უნორმალურესი არანორმალური,
აღელვებული სიმშვიდე...
გიჟი ვარ!
ტრაგედიას მივხარხარებ და
კომედიას ვტირივარ,
ნაბიჯი მიჭირს...
ვერსად ვერ მივდივარ;
ჩემი დროს მოსვლა მომინდა,
შეუხებელი შემეხო, მოვიდა...
... და მითხრა, მიყვირა:
წყალივით მწყურიხარ!
წყალივით მინდიხარ!..
დაულაგებელი წესრიგი...
გიჟი ვარ!
გიჟი ვარ, გიჟი!..
ჩემ სიგიჟეს ვერაფრით ვერ გამოვასწორებ...
გიჟს მეძახიან,
როცა ქალებს ხელზე ვაკოცებ.
(ეს მეცხრამეტე საუკუნის გადმონაშთია.)
იმ საუკუნის სასმისი არ დამიცლია...
რა ვქნა, გიჟი ვარ- სხვანაირად არ შემიძლია.
ზოგიერთ კაცზე დიდ პატივს ვცემ
ღვინით სავსე მოხატულ სურებს.
შეშლილივით მიამიტი ვარ,
პატარა ბავშვიც კი გამაცურებს...
სხვებს გადავყევი, ვეხმარები ყველანაირად.
საკუთარ ოჯახს ვერ მივხედე ვერანაირად...
ხანდახან პურზე გადავივლით და ისიც ხმელზე.
ნაღდად გიჟი ვარ, ახია ჩემზე.
ჭეშმარიტების გაყალბება ვერ ვისწავლე დილის სიფთაზე,
სიმართლეს კარი არ მივუხურე.
ბრძენის ნიღაბი ვერ მოვირგე გიჟის სიფათზე,
ჭკვიანის ჩაჩი ვერ დავიხურე.
რასაც მეტყვიან, პირდაპირი გაგებით ვიგებ..
ვერ ჩავუღრმავდი ორმაგ, ანდა სამმაგ გაგებას
და ბადესავით მოქსოვილ სიტყვებს.
ვიცი, მახეში ჩემნაირი უნდა გაებას,
ეს უხარიათ ამ ჭკვიან ბრიყვებს.
ნუ მიწყენთ ბრიყვებს რომ გიწოდებთ,
(ცუდი სიტყვა ვის უხარია...)
გიჟი ვარ, გიჟი კი- თავისუფალია...
ისე, ჯორდანოც…